حکومت کوردلانه اوباشان وسیاست گذاران بیخرد، بازگشتی به فقر، فلاکت، زبونی همانند دوران قاجارها، برای ماندگاری به ویرانگری، تاراج، فروختن آب و خاک ایران پرداختند. آنها با سیاستی واپسگرا ایران خوشنام و ارزشمند را خوار، بی آبرو و در سپهرجهانی هراس انگیز کردند. همانگونه که شاهان بیخرد و نا شایسته قاجار با سیاستی سست در برابر دیپلماسی نیرومند انگلستان و روسیه تزاری، نیمی ازخاک ایران را ازدست دادند و ننگ بزرگی برای ملت ایران بیادگارگذاشتند. ننگی که رژیم اهریمنی و جنایتکار جمهوری اسلامی با از دست دادن منابع، منافع و فروش آب وخاک ایران بیادگار میگذارد ده ها بار سنگینتر خواهد بود.

ژیم اهریمنان اسلامی درناتوان ‌ترین و پست ترین جایگاه جهانی، برای ماندگاری به هرگونه زبونی وسرشکستگی تن در میدهد، ولی با گنده گوئی ها که آبراه تنگه هرمز را میبندیم، زمینه را برای شیخ‌ نشین‌های جنوب خلیج فارس با انبارهای پرازجنگ افزار و به پشتیبانی آمریکا برای یورش به خاک ایران، آماده میکند.

شیخ‌نشین‌ها وامارات متحده عربی بیاری آمریکا، انگلیس و اتحادیه‌ی اروپا و رد کردن بنمایه تمامیت ارضی درحقوق بین‌الملل، بیشرمانه داومندند که ایران جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی را در خلیج فارس اشغال کرده و میباید به آن پایان بدهد. رژیم ویرانگران ایران که منافع ملت ایران را فدای منافع خود کرده ومیکند،هنگامیکه امارات داومندی پوچش را که ایران جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی را در خلیج فارس اشغال کرده با با استعمار گران روس وچین درمیان گذاشت، بدون اینکه آنها آنرا نادرست بدانند، دغلکارانه برای خوش خدمتی وچاپ لوسی به میلیاردرهای نفتی، آنرا یک اختلاف ارضی پذیرفتند. رژیم اسلامی، نوکر فرمانبردار استعمارگران روس و چین، از آن دو هیچگونه واخواهی نکرد وگامی پادگونه برنداشت.

با این پیش درآمد، پنج کشورعضو همیشگی شورای امنیت سازمان ملل متحد؛ آمریکا، انگیس، فرانسه، روسیه و چین، از داومندی پوچ امارات به سه جزیره ایرانی پشتیبانی ‌کردند.
حاکمیت چند هزارساله ایران بر جزایرسه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک وابوموسی با بیخردی، سستی و نادانی قاجارها در سال ۱۹۰۸میلادی به اشغال نیروی نظامی انگلیس درآمد. 53 سال پیش در تاریخ نهم آذر ۱۳۵۰ نیروی دریایی شاهنشاهی ایران، حاکمیت سه جزیره تنگه هرمز یعنی تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی را به ایران بازگردانید. دولت‌های ایران و انگلیس سه سال درباره بازدهی و حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه تنگه هرمز گفتمان داشتند. بازگرداندن این جزایر به خاک ایران پایندانی برای انگلیس در روند صادرات نفت از تنگه راهبردی هرمز و پیشگیری از کارشکنی شیخ‌نشین‌های جنوب شرق خلیج فارس در این مورد بود.

درسال ۱۹۷۱ میلادی هنگام خروج نیروهای انگلیس ازجنوب شاخآب فارس، درهماهنگی دولت شاهنشاهی ایران با نیروی نظامی انگلیس، امارات متحده عربی از پیوند چند شیخ ‌نشین،‌ بشرطی بنیانگذاری شد که حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه خدشه دار نشود. ولی در سال ۱۹۹۲، پس از پایان جنگ عراق و رژیم ناتوان اسلامی، با اینکه درآرشیو ملی بریتانیا اسنادی نشانگرند که شرط برپا شدن امارات متحده عربی، پذیرفتن حاکمیت ایران بر جزایرسه گانه بوده، امارات متحدهٔ عربی با سرپیچی ازپیمان نامهٔ ۱۹۷۱، داومند مالکیت جزایر سه‌گانه شد.

در همه نقشه‌های موجود حتی در نقشه‌ای که در کتاب “ایران و قضیه ایران” ازلرد کرزن که در سال ۱۸۹۲ از سوی انجمن سلطنتی جغرفیای بریتانیا منتشر شده، این جزایر جزئی از سرزمین ایرانند. نقشه‌هایی نیز از طرف دولت روسیه تزاری و دولت اتحاد جماهیر شوروی در این زمینه تهیه و منتشرشده است.

در سال ۱۹۹۲، پامارات متحدهٔ عربی بر خلاف دیدگاه شیخ شارجه و پیمان نامهٔ ۱۹۷۱داومند مالکیت آن جزایر سه‌گانه بود. گرچه دولت ایران سال ۱۹۷۱در شورای امنیت، برای اثبات حق حاکمیت بر جزایر سه‌گانه ، نقشه‌ای از شاخ آب ‌فارس را که در سال ۱۹۶۷، به مناسبت پنجاهمین سال انقلاب اکتبرروسیه در شوروی چاپ شده بود انتشار داد. این نقشه سند مالکیت ایران برجزایر سه‌گانه در سازمان ملل به نام، نقشه‌های جزایر تنگه‌ی هرمزپخش شده است. اسنادی درآرشیو ملی بریتانیا نشانگرآنست که ایران تشکیل دولت امارات متحده عربی را وابسته به شناختن حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه نموده است.

اسناد تاریخی نشان می‌دهند، جزایر سه‌گانه شاخ آب فارس یا از آن ایران، یا دراشغال انگلیس ویا زمان کوتاهی دراشغال دزدان دریایی و قاسمی ها بوده وهرگزحاکمیت عربی برجزایرسه‌گانه وجود نداشته است. بنابراین حاکمیت جزایر سه‌گانه را ایران اززمانی داشت که شیخ‌نشین‌های عربی و امارات متحده وجود نداشتند. این نکته بارها در اسناد و گزارش های انگلیس و روس تکرارشده است. سر دنیس رایت سفیرکبیر بریتانیا در تهران طی دهه‌های ۱951 تا ۱971، در درست بودن مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه و تابعیت ایرانی شیوخ قاسمی لنگه در خاطراتش می‌نویسد: «از سال‌های ۱۸۸۰ بر سر مالکیت چهار جزیره‌ی کوچک سیری، تنب بزرگ، تنب کوچک وابوموسی میان ایران و انگلیس اختلافات مکرری بروز کرده.

این سه جزیره برپایه اسناد وانگیزه های دانشورانه، حقوقی، تاریخی و حاکمیت ملی، همیشه ایرانی بودند، هستند و خواهند بود. بنابراین داومندی امارت نادرست وبرای قدرت‌های جهانی درزمان حال بهانه ای جهت تنش های رسانه‌ای و سیاسی برای تحت فشار گذاردن رژیم تبهکاران اسلامی درایران است.

رژیم ویرانگران اسلامی با سیاستی نابخردانه، دشمنانه، خرابکاری، با باج‌ گیری و تروریسم، ایران را به انزوای جهانی برده است. نام و جایگاه نیکوی ایرانیان را درسپهر جهانی ‌بشدت زشت و خدشه ‌دار کرده است. پیامد بی کفایتی سیاسی، سستی و زبونی جمهوری اهریمنان اسلامی، دست برد امارات به هوده حاکمیت ملی ایران بر جزایر سه‌گانه است که در نشست مشترک کشورهای عربی خلیج فارس و اتحادیه اروپا در میان گذاشته شده بود.

این رژیم مردم ستیز، خائن وتبهکار، بزرگترین دشمن آب و خاک، ملت وتمامیت ارضی کشور ایران، میباید بدست مردم ایران، شتاب گرانه سرنگون بشود که بزودی خواهد شد. زمان آماده براندازی رزیم ویرانگران ایران است. ملت ایران میباید برای آزادی ونجات میهن جنبشی دلیرانه و سراسری پدید آورده و کار رژیم را یکسره کند.