حاکمان جمهوری اسلامی اشغالگر ایران پس ازرسیدن به قدرت مطلق کارشانرا با کشتار ایرانیان بویژه جوانان آغازکردند.

نخست با اعدام های گروهی سران کشورومنقدین ومخالفین حکومت اسلامی جوی از ترس و وحشت ایجاد شد. امنیت، آرامش و رفاه جای خود را به سرکوب، زندان، واعدام، خفقان داد. در روز ۲۷ بهمن ۱۳۵۷ اولین گروه از سران رژیم سابق که شامل ۴ امیر نیروهای مسلح شاهنشاهی ایران بود با حکم دادگاه به ریاست آخوند خلخالی به اعدام محکوم شدند.

بنا به گزارش سازمان عفو بین‌الملل تا اسفند ۱۳۵۸ تعداد ۴۳۸ نفر توسط دادگاه انقلاب اعدام گردیدند، گویند که بسیاری را پنهانی اعدام کردند که ارقام آمارنجومی نشود.

اما کشتار دهه ۶۰ از هر جهت درتاریخ ایران فراموش نشد نیست. مرتجعین اسلامی دراین سال ها، با کشتار جوانان و چپاول اموال ملت ایران ماهیت خونریز و درنده خوئی را بدرستی نشان دادند. تا همین دیروز وامروز و فرداهای دیگرهزاران خانواده بیاد عزیزان اعدام شده‌ اشک میریزند.

حاکمان خشن و وحشی خوی اسلامی در دو مقطع، نخست در سال های ۶۰ تا ۶۴ براساس آمارهای موجود نزدیک به ۱۱هزار ایرانی را در زندان های مختلف اعدام و یا زیرشکنجه کشته و نابود کردند.

مقطع  دوم سال ۶۷ بفرمان خمینی، زندانیانیکه دوران محکومیت را سپری می کردند یا کرده بودند طی چند ماه به جوخه های اعدام سپرده شدند. براساس آمارهای موجود بیش از ۴ هزار نفر بقتل رسیدند. اما شمار کشته شده گان وخاکسپاری پنهانی آنها در گور های گروهی بیش از اینهاست وبمرور آشکار خواهد شد. این کشتار بزرگ آنچنان سراسیمه انجام شد که شبانه جنازه های اعدام شدگان را از زندانها با کامیون به مکان هایی چون گورستانِ “خاوران” در تهران و دیگر گورستانهای بی نام ونشان در سایر شهرهای ایران بردند و بصورتِ جمعی در گودال هایی نچندان عمیق دفن کردند. 

تفاوتی که در اعدام های این دو مقطع وجود دارد نخست سن جوانان است. براساس آمار در سال ۶۰ دختر و پسرهای ده ساله هم تیرباران شده اند و بیش از ۳۰ نفر از کشته شدگان نوجوان زیر ۱۵سال بودند. در مقطع ۶۷ تعداد کودکان و نوجوانان انگشت‌شمار است. این جنایت ها درآماری که از شهرهای مختلف بدست آمده شامل همه کشته شدگان دو مقطع نیست و تعداد کسانی که اعدام شده بودند، چندین برابرآماردولتی میباشد.

دردولت حسن روحاني موج اعدام ها در ايران افزایش یافته و تاکنون در سال ١٣٩۶ بیش ار 600 اعدام انجام شده است.