این روزها، بحث فیش‌های حقوقی نزدیکان حسن روحانی و برادرش، بحث برانگیز شده اما، بسیاری فراموش کرده‌اند که مدارک مرتبط با حسن روحانی در همه دوره‌ها مساله‌ساز بوده است. با این حال، مشکل بزرگ شاید این باشد که رسانه‌های جریان اصلی به جای انجام کار حرفه‌ای خود در مطالعه و بررسی سابقه و عملکرد روحانی، در هنگامه رقابت‌های انتخاباتی ریاست جمهوری سال ۱۳۹۲، بیشتر به تضعیف رقبای او پرداختند تا بررسی سوابقش.
بررسی کتاب خاطرات حسن روحانی و به‌ویژه، سند شماره ۶۵ کتاب در همان زمان نشان می‌داد که او تنها از ابتدای سال ۱۳۵۷ تا بهمن ماه آن سال در انگلستان و اروپا به‌سر برده ونمی‌توانسته با مدرک لیسانس حقوق دانشگاه تهران، به‌طور ناگهانی در کمتر از یک سال و بدون زبان‌دانی کافی، مدرک دکترای حقوقی را بگیرد که در گفتگو با روزنامه جمهوری اسلامی ادعای داشتنش را کرده بود.
حسن روحانی در کتابش ادعا کرده بود که در پاییز سال ۱۹۷۸ یا ۱۳۵۷، در دانشگاه LSE لندن ثبت نام کرده بود. بررسی‌های خودنویس و پرسش از دانشگاه نشان داد که هیچ سندی از ثبت نام از «حسن فریدون» و یا «حسن روحانی» در این مرکز دانشگاهی وجود ندارد.
به هر تقدیر، برای اثبات این‌که حسن روحانی از دانشگاه کم اعتبار کالدونین گلاسکو دکترایش را در سال ۱۳۷۸ گرفته، فیلمی کوتاه از مراسم اعطای نشان دکترا به او پخش شد. این در حالی است که دانشگاه کالدونین گلاسکو حاضر نشد رساله دکترای روحانی را آزاد کند و در اختیار عموم بگذارد و خلاصه یا ابسترکت چند پاراگرافی رساله او نیز حاوی بخش‌هایی کپی شده از کتاب یک استاد افغان بود که در مالزی مدیریت یک مرکز مطالعاتی اسلامی را بر عهده داشت؛ جایی که مدتی برادر حسن روحانی، سفیر ایران بوده است. این تحقیق شهروند خبرنگاران خودنویس، به رسانه‌های معتبر غربی از جمله فارین پالیسی هم کشیده شد.
سال ۱۳۹۳، نامه‌ای در میان نمایندگان مجلس پخش شده بود که از سوی حامیان روحانی محکوم شد. بعداً معلوم شد که کوچک‌زاده، نماینده وقت تهران این نامه را تنظیم کرده و البته آنقدر سریع که متوجه خطایش در مورد زمان گرفتن دکترای دانشگاه کالدونین نشده بود:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم
حسب مندرجات اسناد مجلس شورای اسلامی، آقای حسن روحانی رئیس‌جمهور از دوره اول مجلس شورای اسلامی با عنوان «دکتر» عهده‌دار سمت نمایندگی بوده‌اند در حالی که مطابق مندرجات سایت مرکز تحقیقات استراتژیک (تحت مدیریت خود ایشان) ایشان طی سال‌های منتهی به 74 برای تحصیل در دوره‌های کارشناسی ارشد و دکترا در یکی از دانشگاه‌های انگلستان ثبت نام نموده‌اند و اکنون نیز حسب اظهارات معاون خود آقای نوبخت استاد تمام دانشگاه بوده و از آن محل حقوق دریافت می‌دارند! در این رابطه سؤالاتی به شرح زیر مطرح است که لازم است مراجع ذیربط برای روشن شدن اذهان و افکار عمومی بدان پاسخ دهند.
۱- در فاصله سال‌های مجلس اول تا سال ۷۴* که ایشان مدرک دکترا گرفته‌اند از حقوق و امتیازات عنوان «دکتر» استفاده نموده‌اند؟ اگر بلی با چه مجوز قانونی و شرعی؟
۲- چگونه همزمان با تحصیل در انگلستان در پست‌های خطیری مثل نایب رئیس مجلس، دبیر شورای عالی امنیت ملی و … انجام وظیفه شده است.
۳- ایشان در هیئت ممیزه کدام دانشگاه و با کدام سوابق پژوهشی موفق به کسب عنوان «استاد تمام» شده‌اند؟
۴- در دوران تحصیل از بورس استفاده کرده‌اند یا با هزینه شخصی در انگلستان درس خوانده‌اند؟ اگر بورسیه بوده‌اند با شرکت در کدام آزمون و یا با کدام مجوز قانونی از بورسیه استفاده نموده‌اند؟»
به عبارت دیگر، بر اساس بررسی‌هایی که جناح راست مجلس یک سال بعد از انتخابات ۱۳۹۲ انجام داد و البته نتیجه مثبتی هم برای نخستین وزیر علوم کابینه روحانی نداشت، به دروغ و سندسازی رئیس جمهوری اعتراض شد، اما رئیس مجلس اجازه بررسی و پیگیری بیشتری را به نمایندگان نداد.
به هر تقدیر، حسن روحانی از بهار ۱۳۵۹ تا پایان مجلس پنجم، یعنی بهار ۱۳۷۹، هم در مجلس و هم در مراکز دیگر، با عنوان «دکتر روحانی» از حقوق و مزایایی فراتر از یک دارنده مدرک لیسانس حقوق دانشگاه تهران بهره‌مند بوده است.
به نظر می‌رسد حالا که برخی رسانه‌ها نتوانسته‌اند در ارتباط با مساله فیش‌های حقوقی سکوت کنند، شاید بتوان امیدوار بود که هم پرونده مدرک تحصیلی روحانی مورد بررسی مجدد قرار گیرد و هم «فیش‌های حقوقی» او از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۷۹ بررسی شود. شاید از این میان، مدارک مهم دیگری هم کشف شود.
*- حسن روحانی بر اساس اسناد در سال ۱۳۷۸ از دانشگاه کالدونین گلاسکو مدرک دکترایش را گرفت.
منبع: خودنویس