آتش بعداز آب درزندگى بشراولیه شاید پرارزشترین عنصر بود که ازآن بشدت مراقبت میکرد. آتش براى ایجاد نوروروشنائى, ايجاد گرما وپختن گوشت شكار، بیش از یک میلیون سال مورد استفاده بشر قرار گرفت، ولیکن روش افروختن آتش تحول بزرگى بود که بشراندیشمند حدود 180000 سال پیش به آن دست یافت.
درایران باستان آتش یکی ازچهارعنصر مقدس و ارزشمند در آیین مزدیسنی بود که با مراسم خاصی در آتشکده‌ها از آن نگهداری میشد. گمان بر اینست که نگهداری آتش اهمیت داشت زیرا افروختن آن چندان آسان نبود. جشن آتش از گذشته بسیار دور در سرزمین ایران مرسوم و متداول شد. بویژه زمستان که نور و گرمای آتش در سراسر آن دوران حافظ زندگی بود با جشنی بنام فروردگان پایان میافت. نیایشی مردمی به آن عنصر ارزشمند چهارشنبه سوری (سور= جشن) نام گرفته وپیشواز بهار (آغاز دوران نور و گرما) و نوروز بوده است.
در شاهنامه فردوسی به بزم چهارشنبه پیش ازنوروز اشاره‌هایی نشان دهنده کهن بودن چهارشنبه‌سوری است. لوحه ای از ایران باستان که در موزه لور پاریس نگهداری میشود، که در آن مراسم سنتی این جشن ایرانی با سابقه چند هزار ساله را شرح میدهد ونمودار جشنیست که ازدیرباز در فرهنگ سنتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده است.