24.12.2014
تنبیه بدنی و آزارجسمی بعنوان روش تربیت کودک. درجامعه ایران هنوز رفتارهای خشن و برخوردهای فیزیکی نسبت به کودکان از سوی تعدادی از والدین و معلمان به عنوان ابزاری سودمند برای تعلیم و تربیت به کار می رود و گاهی تبدیل به یک عادت شده و به بهانه های مختلف تکرار می شود. در چنین سیستم فکری تنبیه بدنی و خشونت داروی تلخی پنداشته می شود که آثار مفیدی در پی دارد. خانواده ها نیز عمدتاً با اعتقاد به چنین اصلی تنبیه بدنی کودکان خود را تا زمانی که منجر به جراحت و عوارض سنگین نشود، نادیده می گیرند و حتی در مواردی با ترساندن کودک از معلم، در خانه او را وادار به اطاعت می کنند.
خشونت جنسی علیه کودکان دانش آموز در مدارس نیز از دیگر وجوه انواع خشونت در ایران است. قصد تجاوز و تعدی جنسی به کودکان دختر و پسر در مدارس امری است که علیرغم نبود آمار رسمی و دقیق، در میانه اخبار هرازگاهی منعکس می گردد. ترس کودکان از معلم یا کادر آموزشی مدرسه و همچنین در نز والدین برای انعکاس تعدی های از این دست، هراس و پوشانیدن خانواده ها از وقوع چنین اتفاقاتی به دلیل حفظ آبروی اجتماعی و نبود نظام دیدبانی اجتماعی در بدنه آموزشی کشور از دیگر موانعی است که سبب می شود اخبار و آمار مربوط به این مسئله اجتماعی مکنون بماند. اطلاعات مربوط به فشار خشونت های جنسی علیه کودکان در مدارس در سراسر جهان ناقص و مبهم است و دلایل عمده آن عبارتند از ترس و شرم از انعکاس آن، ترس از انگ خوردن اجتماعی، ترس از عدم باور خانواده و اجتماع به فرد و درنهایت هراس از روبرو شدن قربانی با عامل خشونت و پیامدهای آن.
برای نظاره کردن این ویدئو تاثیر برانگیز به لینک زیر مراجعه نماید:
نبود ضمانت اجرایی و پایش قانون منع تنبیه در مدارس ایران(آموزه های مفيد – Amuzehhaye Mofid)