حزب سکولار دمکرات ایران

 بیست و پنجم آبان ماه 1398 يکی از باشکوه ترين گردهمائی های اعتراضی مردمی در تاريخ کشورایران آغاز شد. مردم، خشمگین ازچهل سال تبهکاری ولایت فقیه ورژیم جمهوری اسلامی به خيابانها آمدند تا به فرمانروایان فاسد رژیم بگویند آنها باید بروند. موجودیت و کلیت رژیم هم باید برود. آنها این رژیم وحاکمان جنایتکارش را نمیخواهند و مشروعیتشان باطل شده.

پاسخ به معترضانی که به تظاهرات مسالمت آميزدست زده بودند گلوله بود. سران رژیم دراین روز و روزهای متوالی فرمان به کشتار مردم ایرانزمين داده، کودک، بزرگ، زن، مرد و جوانان ایران را به خاک و خون کشاندند. آنها بیش از سه هزار کشته برجای گذاشتند وهزاران معترض رادستگیر کردند.

این شمارشوک آور کشتگان و دستگیریها، نشانگر بی اعتنایی شرم آور حکومتگران امام زمانی به جان شهروندان ایرانیست.  دراين ميان بسیاری از دستگیرشده ها را در زندانهای سپاه پاسداران بقتل رسانیدند واز بسیاری تحت شکنجه اعتراف گیری کرده، آنها را به زندانهای طولانی و اعدام محکوم کردند. در ایران هر آن ممکن است به دلیل فساد روز‌افزون  حکومت امام زمانی و بی‌کفایتی دولت و حکومتگران دزد ونادان، میلیون ها معترض به خیابانها بیایند که رژیم از اینجهت سخت هراسناک است. بنابراین نوعی مجازات سیاسی و امنیتی برای ایجاد رعب، وحشت وترس در جوانان معترض انجام میدهد. سه جوان؛ امیرحسین مرادی، سعید تمجیدی و محمد رجبی که پس ازاعتراضات آبانماه علیه رژیم، دستگیر، شکنجه و به اعدام محکوم شده واحتمالا اگر ازافزایش بدنامی خود نترسند آنها را حلق آویز خواهند کرد. این ضرب شستیست که رژیم بیچاره و درمانده آخوندی میخواهد به مردم معترض نشان دهد.

دکتر بهرام آبار، ‏27‏ جولای 2020