امیدوارم که این لایحه مورد تصویب سنا و پس از امضای ریاست جمهوری بصورت قانون در آید. به آنهایی که از رژیم جهل و جنایت جمهوری اسلامی پیروی میکنند کاری ندارم آنها دشمنان ایران و ایرانی اند, آنان حساب خود را در دادگاهای ملی مردمی در روز آزادی ایران خواهند داد. مورد خطاب من آنهایی است که زندگی کردن را تنها در خوردن و خوابیدن و منافع شخصی خود جستجو میکنند, شوربختانه این گروه از جماعت ایرانی قشر عمده ای از جمعیت ایران را تشکیل میدهد. اینان را تنها میتوان گفت که موجودات زنده هستند, چون زخمی به آنها وارد شود درد را احساس میکنند, ولی لزوما انسان نیستند چون اگر این زخم بر پیکر دیگران وارد شود هیچگونه احساسی به آنها دست نمیدهد. لازمه انسانیت از درد دیگران دردمند شدن است.
قانونی شدن این لایحه همان زخمی است که بر پیکر این گروه وارد میشود تا درد را احساس کنند و آنان را آشفته و خشمگین کند تا شاید که آنها را بفکر بیاندازد و ریشه یابی کنند که چه عواملی موجب شده است که جهان امروز آنان را تروریست میدانند. شاید به این نکته پی ببرند که از دید جهان, حکومت یک کشور(هرچند نامشروع) نماینده مردم آنست, اگر حکومت به کارهای تروریستی دست میزند و مردم آن کشور در برابر آن سکوت اختیار میکنند, آنها نیز تروریست شناخته میشوند. شاید این لایحه آنها را از منفعل بودن بیرون آورد و صدای خشم خود را متوجه منبع اصلی آن, که جمهوری ننگین اسلامی است, کنند. و برای یکبار هم شده با ایستادگی خودشان سرنوشت خود و سرزمین شان را از دست مشتی ملای نماینده عصر حجر بیرون آورده و خود بدست گیرند.
۳۷ سال حبس و شکنجه و کشتار و خفه کردن هر گونه صدای آزادی خواهی در ایران شما ها را نرجانده است, حالا که رفت و آمد تان به ایران جهت اهداف منفت جویانه و یا دیدن ننه جانتان را مشکل کرده اند صدای شکایت تان در آمده است. این گونه پیام شما مثال اینستکه بگویید “ای قانون گذاران امریکا ما میدانیم که رژیم آخوندی در ایران یک حکومت نامشروع تروریستی است, ناقض حقوق بشر است و ناقض نظم جهانی, ولی حالا که ما کوتاه آمدیم و در برابر کارهای ناخلف این رژیم سکوت کرده ایم, شما هم کوتاه بیایید و این لایحه را قانونی نکنید, بگذارید ما به این زندگی انگلی مان ادامه بدهیم, انشااله که گربه است و تروریستی هم از ایران وارد خاک شما نخواهد شد.”
اگر پاسخی به این پیام از طرف قانون گذاران داده شود, موجب شگفتی بسیار خواهد بود که غیر از این باشد, که “خر خودتانید!”
منصور راستانی