گروهي از فعالان سياسی جدا شده از”همبستگی جمهوری خواهان ایران” تشکل سیاسی جدیدی بنام “شورای مدیریت گذار”، به دبیر کلی جناب آقای شریعتمداری، پسر آیت الله العظمی شریعتمداری را معرفی میکنند. ایشان “شورای مدیریت گذار” راچتری فراگیری برای همه ایرانیان خواهان استقرار آزادی، دموکراسی و حقوق بشر میدانند و در روزهای هفتم و هشتم مهر (۲۸ و ۲۹ سپتامبر) در “امپریال کالج لندن” فعالیت رسمی خود را آغاز خواهند کرد.

دراسناد سه گانه این شورای مدیریت گذار، گذشته از شعارهای متداول و بازگوئی آرمان های موجود، تاکید میشود؛ شکل گیری اتحاد گسترده ملی بسیار ضروریست. این یکی از اهداف شورا همآن چیزیست که سالها مورد بحث اپوزیسیون بوده وتا کنون هیچ کدام ازتشکیلات سیاسی نتوانسته آنرا به مرحله انجام برساند.

البته درحال حاضر ودر شرایط حساس سیاسی اجتماعی و اقتصادی کنونی ایران، نیازمبرم به یک همبستگی وهمکاری نیروهای اپوزیسیون برانداز داخل و خارج کشور با هر عقیده و چشم انداز سیاسی شدیدآ احساس میشود. اما “شورای مدیریت گذار” هم همان میکند و میگوید که سدی برای همبستگی بوده، یعنی همه با ما.

برای همکاری ونیرومندی مبارزان رژیم وهمبستگی نیروه،ا مخرج مشترکی مانند آزادی و دمکراسی سکولار درچهار چوب قوانین حقوق بشری، هنگامی کار ساز است که همه باهم در کنار هم قرار بگیرند، نه اینکه همه با من یا همه باما هدف گیری شود. روشیکه ده ها سال است بارها تکرار شده، جواب نداده و نباید مورد آزمایش نوینی قرار بگیرد. در ایرانی آزاد وحکومتی سکولار دمکرات تک تک افراد و شهروندان ایرانی از حف و حقوق برابر برخوردار خواهند شد. بنابراین اعلام رفع هرگونه تبعیض و به رسمیت شناختن حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی گروه‌های “اتنیکی” ایران اشاره به فدرالیست ها و آنانیست که خواهان خودمختاریند؟

جناب آقای شریعتمداری واژه “براندازی” را که خوش آیند جمهوری اسلامی اشغالگر ایران نیست موجب اعمال خشونت بیشتر رژیم میدانند و”گذار مسالمت آمیز” را بر آن ترجیح میدهند.

انگاررژیم آخوندی با “گذار مسالمت آمیز” مشکلی نداشته وتنها با طنین واژه براندازی یا سرنگونی به اعمال خشونت بار میپردازد.  خشونتکاری جمهوری اسلامی ربطی به این واژه ها ندارد ماهیت این رژیم خشن و مردم ستیز است. رژیم دقیقا میداند جایگاهی در میان مردم ندارد واز هر واژه ایکه برای برکناریش استفاده شود بشدت هراسناک شده با سرکوب مردم برای بقائش زمان میخرد و اعمال خشونت را تنها امکان ماندگاریش میداند.

در ماه‌های اخیر سازمان‌های حقوق بشری همواره به تشدید سرکوب فعالان سیاسی و مدنی در جمهوری اسلامی اعتراض کرده وخواهان آزادی بی‌ قید و شرط  فعالان دربند شده‌اند. اعتراضهای بازنشستگان، کارگران و کارمندان دولتی درحال افزایش است. مردم در جنب و جوشند. حکومت معترضان را به “تهدید امنیت ملی” متهم کرده آنها را دستگیرو به‌شدت سرکوب می‌کند. البته این گونه سرکوب‌ها هم در درازمدت مشکلات رژیم را حل نخواهند کرد و اعتراض ها شدت خواهند یافت.

ما برونمرزیان همبسته، هم گام و همه با هم باید سعی کنیم با حقیقت گوئی، روشنگری و انتقال آگاهی به بدنه جامعه ایران، بویژه درموارد حساس کنونی کوشش درونمرزیان را برای خروج از گردآب بیچارگی، فلاکت، وحشت وپسماندگی تاریخی آسانتر کرده وآنها را برای احراز حاکمیت مردمی به براندازی رژیم تشویق و پشتیبانی کنیم.

باوربه چند اصل بنیادی مانند؛ حفظ یکپارچگی ملی و تمامیت ارضی ایران، دموکراسی پارلمانی مبتنی بر جدایی دین از دولت و اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون های ضمیمه آن  که مهمترین اصل اسناد این تشکل سیاسی جدید است برای اکثر تشکل های سیاسی برونمرز امریست مسلم وتازگی ندارد.

پرسش اینست: “شورای مدیریت گذار”، این تشکل سیاسی جدید چگونه میخواهد اعتماد و پشتیبانی عمومی وهمکاری احزاب و سازمان های سیاسی اپوزیسیون و دیگر مبارزان راه دموکراسی در داخل و خارج از کشوررا بدست آورده ومدیریت این مسیر را از آن خود کند؟ برنامه و استراتژی مشخص این تشکل سیاسی جدید کدام است؟ همچنین مواردی مانند نوع  و ساختار سیاسی نظام آتی را به مجلس مؤسسان پس از جمهوری اسلامی به عنوان تجسم واقعی اراده آزاد مردم واگذارکنند که تازگی ندارد. آیا اینست”گذار بدون قید وشرط از جمهوری اسلامی” و “گذار به دموکراسی در ایران” زیر عنوان “شورای مدیریت گذار”؟

بهرام آبار، 27. سپتامبر 2019